Losbreken van het Calvinisme
Afgelopen week had ik mijn focus op het opdoen van meer en meer coachingservaring. Niet alleen omdat dit een opdracht was vanuit de coachingsopleiding, maar vooral omdat ik er zo blij van word en ik echt graag mensen coach.
Voorheen was ‘coaching’ een begrip die ik alleen noodzakelijk achtte voor mensen in ‘hoge’ goedbetaalde functies. Mensen die een carrièreshift wilde maken of die beter hun afdeling wilde kunnen managen.
Nu zie ik dat coaching niet alleen ten dienste staat van het bedrijfsleven en de werkvloer, maar juist ten dienste van de passie van de mens. Namelijk; wat is jouw drijfveer achter wat je doet? Waarom wil jij graag groeien, stappen nemen of vooruit met je bedrijf, je huishouden en/of je emotionele/spirituele leven?
Coaching is eigenlijk een heel persoonlijk proces en brengt je in contact met je eigen zeer wezenlijke ambities! Het helpt deuren te openen, de blik te verruimen, je gedachteproces te versnellen en jezelf te erkennen en te transformeren tot een betere versie van jezelf! Want, blokkades en uitdagingen zijn opeens overkoombaar.
Je eigen grootsheid beleven is niet voor iedereen vanzelfsprekend en voor je eigen grootsheid kiezen en deze te delen met de rest van de wereld al helemaal niet. Ik kwam erachter dat in onze Nederlandse samenleving het Calvinistische erfgoed goed verankerd zit. Dit gedachtegoed heeft ons veel positieve eigenschappen meegegeven, als hard werken, betrouwbaar zijn, geen gehechtheid aan bezittingen en denken aan de ander.
Helaas zijn veel van deze eigenschappen hun warmte en ontspannenheid verloren en uit starheid ontstond: tevrede zijn met (te) weinig, vergeten aan jezelf te denken, en de uitspraak; loop vooral niet te koop met je successen.
Hierdoor is het overvloed-bewustzijn gekrompen naar een tekort-bewustzijn. En hardwerken is nu een ‘must’ in plaats van een voortvloeiing uit passie. Wanneer we gepassioneerd zijn en vol ambitie doen wat onze ziel voedt, hebben we energie genoeg en is hardwerken vaak fijn. Echter wanneer we verstoken zijn in concepten, ideeën en we werken omdat het erbij hoort, verdwijnt die energie en creëren we een interne druk van waaruit ziektes ontstaan.
Zo… -ben je er nog?- dat was even een stukje theorie! Ik ben blij dat je het interesseert.
Wat ik hiermee zeggen wil is dat in ons collectieve bewustzijn/onze maatschappij het geen of zelfs een ‘slechte’ gewoonte is om jezelf wat te geven. En om jezelf en je grootsheid tentoon te spreiden. Dit tekort uit uiteindelijk in gierigheid, we willen ‘waar’ voor ons geld en liefst zoveel mogelijk in 1 keer. Met een wens voor kwaliteit is niets mis, zeker niet. Maar met angst voor verlies wel.
Gelukkig is de shift gaande en zijn velen ons aan het voorgaan in het denken in overvloed. In vertrouwen dat er genoeg is en in aan jezelf blijven geven. Doe je mee?
Dit geldt ook voor coaching of enig ander activiteit waarin je kiest voor jezelf. Want door die stap te maken durf jij jezelf werkelijk te prioriteren. Of die ene wens/droom waarvan je intern super blij wordt en die bijdraagt aan de wereld.
Durf jij jezelf de tijd, de helderheid, het blije gevoel cadeau te doen, zodat jij dit weer kan delen?
Het kan over hele kleine maar uiteindelijk toch essentiële dingen gaan. Zo had ik gister een inspirerend coachingsgesprek over het neerzetten en verspreiden van een blog over duurzaamheid.
Dat je eerst zelf moet ontvangen voordat je kan geven komt voor mij sprekend naar voren in het voorbeeld van het vliegtuig. Het besef begon tijdens het eerste jaar van mijn moederschap: bij zuurstof tekort in het vliegtuig, zet altijd eerst het kapje op je eigen gezicht en dan pas op die van je kind.
Of zoals een spirituele wijsheid: ‘Je kan pas wat geven als je wat te geven hebt.’
Nu, hoor ik graag van jou! Heb jij een ervaring met het calvinistische gedachtegoed dat je bij wijlen of heel vaak weerhoudt van voor jezelf zorgen of dat je in een tekort-modus komt?
En/of hoe zie jij de cirkel in je leven van aan jezelf geven zodat je weer aan anderen kan geven? Heb je hier een voorbeeld van?